A Way of Seeing – Screws & ACT

za 12 sep 2020

John Berger legt in ‘Ways of Seeing’ bloot dat het waar en wanneer we iets zien van invloed is op wat we zien. Voor het TheaterFestival bezoekt Rita Hoofwijk, zelf kunstenaar en verbonden aan SoAP Maastricht, vijf voorstellingen samen met een andere bezoeker en diens manier van kijken. Ze schrijft niet over de voorstelling zelf, wel over een deel van de context van het theaterbezoek.

Vandaag: Screws van Alexander Vantournhout /  Not Standing en: Act van Kris Verdonck / A Two Dogs Company & Het Zuidelijk Toneel

Het is vrijdagavond, kwart voor zeven. Het is een zonnige dag. Op een strandstoel in de zomerbar van het festival zit een vrouw. Ze draagt sandalen en een zomerjurk. Op haar schoot ligt een boek. Ze is iets aan het typen op haar telefoon. Ik wacht tot ze klaar is. Ze kijkt op. ‘Wat wilde je vragen?’

Rie, zo heet ze, vertelt me dat ze zich erg verheugt weer naar het theater te mogen vanavond. Ze houdt van de verrassing. Ze heeft zelfs geen idee waar ze naar gaat kijken. Een vriendin heeft haar uitgenodigd, dat gebeurt wel vaker. Rie zit hier al sinds half zes ‘gewoon te chillen’. De voorstelling begint om half negen, zegt ze. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat we allebei een andere voorstelling bezoeken. Ik was van plan naar Screws te gaan van Alexander Vantournhout, om zeven uur. Zij zal naar ACT van Kris Verdonck kijken. Ik twijfel even of ik nu niet iemand anders moet zoeken, maar besluit dat niet te doen. Ik vraag haar me later, na afloop van de voorstellingen, opnieuw te ontmoeten. We zullen in de tussentijd iets anders zien. Het is moeilijk een tijd af te spreken, aangezien ze ook niet weet hoelang de voorstelling duurt. Ze houdt van de verrassing. De hele dag liep voor Rie al anders dan verwacht. Het was een dag van onvoorspelbaarheden, lacht ze. Zo begeleidde ze vandaag – op afstand – een vriendin van haar dochter, die slechtziend is (de vriendin), bij een coronatest. En kwam ze vanavond vroeger dan verwacht bij het theater terecht. Ze vindt het allesbehalve erg. ‘Ik zie wel’, lacht ze opnieuw. Ik laat haar achter bij haar boek en begeef me naar KANAL. 

– Ik zie Screws –

Ik wacht op Rie in het café, binnen. De zon is ondergegaan tijdens Screws in KANAL, wat een prachtig licht opleverde. De strandstoelen buiten zijn nu leeg. 

– Zij ziet ACT –

Om 21:38 stromen er bezoekers het café binnen; de voorstelling is afgelopen. De obers haasten zich van hun pauzeplek terug naar de bar. Van het ene op het andere moment is het druk. Het is interessant hoe anders de sfeer van deze groep bezoekers lijkt te zijn dan toen ik zelf anderhalf uur geleden mijn performance verliet. Dit publiek lijkt ‘zwaarder’, of misschien was dat van mij lichter. Ik zie Rie lopen. Ze heeft een vest aangetrokken over haar zomerjurk. Ik zie haar naar haar vriendin gebaren dat ze nog even naar buiten moet, naar de plek waar we elkaar eerder op de avond spraken. Ik loop haar tegemoet. 

Het was toch anders dan verwacht, zegt ze, zelfs zonder verwachtingen. Ik kijk naar haar. Ze heeft een open gezicht, of misschien is het een open blik. ‘Een mens heeft de neiging binnen te blijven in deze tijden’, zegt ze. Ze is blij dat zij vanavond ‘uit haar kot gekomen is’, al was het minder ontspannend dan ze had gedacht. ‘Laten we het zo zeggen; er zijn na de voorstelling meer vragen dan voorheen.’ Ze lacht nog steeds.

 

Tags: Rita Hoofwijk, A Way of Seeing, Screws, ACT