“Zoals Fabre hier zijn hele oeuvre samenvat, zich daarvoor beperkt tot de allereenvoudigste middelen van acht tafels, 33 lampen en een hoop oude lakens, en er één ode van maakt aan de performer als de echte motor van het theater, zo blijkt Mount Olympus een huzarenstukje zonder weerga.”
TheaterFestivaljury
“Je maakt het door als individu en ontwaakt als gemeenschap in een zinderend eindritueel, een moderne dionysa.”
De Standaard
Vier generaties en 27 performers op scène. Taal die stokt, verstilt, reutelt of louter schreeuw wordt. Performers die dansen en bewegen, waken en slapen. Een onvergetelijk tafereel.
Mount Olympus. To glorify the cult of tragedy, a 24 hour performance is een gigantische brok geschiedenis in een zee van tijd. Het is de tijd van de mensheid, van de geboorte van de tragedie, van de afdaling in de hel en de vulkaan van het kwaad die onophoudelijk zijn as uitspuwt. Broedplek daarvan is de overmoed, de blindheid en de zuchtigheid van de mens die struikelt over god en gebod en ten val komt, opnieuw en opnieuw. En in die val generaties van tijd met zich meesleurt.
We herkennen de contouren van verhalen en figuren uit de Griekse tragedie, deels nabij en tegelijk ver weg. De barsten in deze figuren worden door Fabre verder gescheurd, tot ze helemaal in flarden hangen, uiteengeslagen door extreem geweld, homerisch gelach en heftige extase. Mount Olympus is geen actualisering van de Griekse tragedie. Het is een onderzoek naar het onrepresenteerbare van wat ons verscheurt en opnieuw zuivert.
Naast de tragedie speelt ook de tijd zelf de hoofdrol in deze productie. Wat is tijd in theater? En wat gebeurt er wanneer je die tijd oprekt? Tot de tijd zelf zich begint te ontspannen en te rafelen. Is het een vorm van hallucinatie? Van droom? Hoe is het te belanden in het moeras van de slapeloosheid?
Mount Olympus belooft een unieke ervaring te worden. Beklim mee die berg, duik mee in die oceaan, het zal onvergetelijk zijn.