“Op het einde wordt zelfs de hele zaal betrokken bij het dilemma van vergeven of niet vergeven… Een lesje in dubbelperspectief, en een speels pleidooi voor empathie. Nu ja, speels. Eerder stout is Chokri Ben Chikha, maar dan heel zinnig en vermakelijk.”
Juryrapport
“Een sterke voorstelling die veel snaartjes raakt. En die ook prachtig de draak steekt met televisie.”
Het Nieuwsblad
Trailer Amnes(t)ie from Action Zoo Humain on Vimeo.
Amnes(t)ie 
Action Zoo Humain
Neem samen met Action Zoo Humain een duik in het televisielandschap met de nooit eerder geziene talkshow Samen door één deur. Amnes(t)ie snijdt zowel ons collectief verleden aan als de huidige precaire socio-politieke realiteit: Verdienen Syriëstrijders die terugkeren naar ons land opnieuw een kans in onze samenleving? Kunnen we lessen trekken uit de herintegratie van collaborateurs na WOII? Moeten we vergeten en vergeven? En is er een mogelijkheid tot verzoening?
Vergeet de prietpraat, het conflict, de geveinsde interesse. Samen door één deur trekt de kaart van de radicale verzoening, met als gastheer Bert Gabriëls. De gasten van de avond: een dochter van een Vlaamse collaborateur en een moeder van een Syriëstrijder.
Na de voorstelling op 5 september gaat jurylid Mia Vaerman in gesprek met Bert Gabriëls.
Uit het juryrapport:
Kan je verminkte Vlaamse verledens laten resoneren met verwoeste moslimfamilies vandaag? En kan een voorstelling je tegelijk laten beven om de doorbroken taboes én doen schaterlachen om de o zo absurde situaties? In co-regie met Tom Dupont brengt Chokri Ben Chikha in Amnes(t)ie de dochter van een Oostfront soldaat samen met de moeder van een IS-strijder in wat de opname voorstelt van een nieuwe tv-show Samen door één deur.
Ben Chikha en zijn ploeg bouwen de voorstelling uit verschillende lagen op: van het imbeciele televisiespektakel en de laatste repetitie van de (nep) tv-ploeg met het (echte) kinderkoor en -orkest, tot de cuts van de camera wanneer de situatie op de set uit de hand loopt, terwijl de twee kibbelende vrouwen tussen de opnames door juist wél begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Bij de ‘therapeutische familieopstelling’ wordt ook nog eens het publiek mee op de toneelvloer gehaald. Met die ingenieuze constructies vindt Ben Chikha een manier om geen blad voor de mond te nemen over prangende maatschappelijke vragen. Onvergetelijk speelt Marijke Pinoy een seut die suf is van de anti-angstpillen: aandoenlijk traag en tegen alle cameragenieke afspraken in. Maar onder haar naïviteit schuilt gezond verstand dat zoveel eerlijker is dan het hele human interest-programma veinst.
De situatie wordt alsmaar hallucinanter, zotter, hilarischer. En schrijnender, want achter de (k)luchtige ensceneringen zit een werkelijkheid die niét om te lachen is. Vernedering, uitsluiting of racisme betekenen voor ieder die ermee geconfronteerd wordt, een diep emotioneel lijden: dat is de kern van de spotprent. Alleen weet je nooit zeker of de makers hun eigen constructie wel echt onder controle hebben. En juist die onzekerheid laat de toeschouwer op tijd en stond ontsnappen aan de loden zwaarte van het onderwerp.
Op het einde wordt zelfs de hele zaal betrokken bij het dilemma van vergeven of niet vergeven… Een lesje in dubbelperspectief, en een speels pleidooi voor empathie. Nu ja, speels. Eerder stout is Chokri Ben Chikha, maar dan heel zinnig en vermakelijk.
MontyNa de voorstelling op 5 sep gaat jurylid Mia Vaerman in gesprek met Bert Gabriëls.
