het Theater Festival

Roel Verniers Prijs helpt choreografen Mario Barrantes Espinoza en Lucas Katangila aan de dans

do 10 sep 2020

Gisterenavond werden de winnaars van de Roel Verniers Prijs bekend gemaakt, de prijsuitreiking voor nieuw podiumtalent. Dit jaar zijn er uitzonderlijk twee winnaars die met een coproductiebedrag van 6000 euro, een plek op Het TheaterFestival 2021 en een jaar lang zakelijk advies van Amplo aan de haal gaan: dansmakers Mario Barrentes Espinoza en Lucas Katangila.

Kate Dejonckheere

(c) Cillian O’Neill

Het TheaterFestival wil namelijk extra steun bieden aan opkomende makers, die het meest getroffen worden door de gevolgen van COVID-19 op het culturele ecosysteem. Naast de productieprijs, die naar Mario Barrantes Espinoza ging, deelde de jury ook een ontwikkelingsprijs uit aan Lucas Katangila vanwege zijn sterke artistieke stem én omdat de jury hem graag verder ziet ontwikkelen. Wie zijn de twee winnaars eigenlijk? Aan de hand van de selectiecriteria van de jury en enkele beschrijvingen door de winnaars zelf, wordt hier een kort portret geschetst van twee jonge dansende makers die dingen in beweging zetten.

 

Mario Barrentes Espinoza

De eerste winnaar, Mario Barrentes Espinoza, is een Costa Ricaanse-Nicaraguaanse choreograaf en performer uit Brussel. Ervaring deed hij op in zijn studie dans en theater aan de Nationale Universiteit van Costa Rica en aan dansschool P.A.R.T.S. via de Training Cycle en een Research Cycle onder leiding van Bojana Cvejić. Momenteel gaat Espinoza aan de slag als onafhankelijke maker. Zijn werk focust op articulaties van dans, tekst en stem door middel van re-appropriation van audiovisuele materialen die hij haalt uit popcultuur en mainstreammedia. Onlangs stond hij in de Beursschouwburg met [A SEQUENCE III], en ook zijn afstudeerwerk Drift (I) deed het goed bij het publiek.

Espinoza beschrijft zijn project El cantar del playo or… a song is a rose is a thorn zowel als een poging om de onbekende gay night scene in Costa Rica te vieren als de onderbelichte Centraal-Amerikaanse cultuur op de internationale kaart zetten. In zijn performance wil hij choreografie benaderen doorheen tekstprojectie, vocale muziek en dans met als vertrekpunt het plancha-genre. Dit was erg populair van de late jaren ’60 tot de vroege ’90 en omvat een breed palet aan stijlen, artiesten en liedjes met gemeenschappelijke lyrics over liefde en liefdesverdriet. Daarnaast was de plancha het stokpaardje voor transformistas (drag queens) in gay bars.

Espinoza werd door de jury uitverkoren vanwege de esthetiek vanuit zijn eigen jeugd en cultuur, die niet minimaal is en afwijkt van de westerse esthetiek. Uit eigen noodzaak werkt hij aan een concept waar veel liefde in zit. Hij kiest een onderwerp dat hier weinig belicht wordt en doet dat vanuit een eigen ervaring en positie die toch voor velen herkenbaar is. Ook het toevoegen van nieuwe lagen aan een vorige generatie vanuit zijn liefde en appreciatie daarvoor, werd geprezen. 

 

Lucas Katangila

Lucas Katangila ontvangt de ontwikkelingsprijs. Naast het gegeven dat hij een geweldige danser en performer is die experimenteert rond het samenvallen van hedendaagse en ritualistische beeldtaal, vertelt hij volgens de jury ook een aangrijpend en belangrijk verhaal.

De Brusselse Katangila beschrijft zichzelf als ‘danseur activiste d’origine congolais’ en  manusje-van-alles als het om artistieke expressie gaat: dans, tekenen en schilderen behoren tot zijn dagelijkse tijdsinvulling. Zijn cultuur, wortels en voorvaders leggen de basis voor zijn werk, dat danst op de grens van hiphop, hedendaagse en Afrikaanse dans. Al sinds hij zes jaar oud is danst hij, neemt deel aan projecten en maakt performances verspreid over het Afrikaanse en Europese continent. Ook werkt hij al acht jaar met kindsoldaten. Katangila werkte in juli aan het Parc Project van Théâtre du Châtelet met Eric Mihn Castaign. ‘Iets met kinderen en robots’, legt hij zelf uit. Zijn grootste droom? Een dansstudio oprichten in Goma waar zoveel mogelijk kinderen en jongeren hun artistieke kwaliteiten kunnen ontwikkelen.

Katangila’s project Ndoto vertelt zijn persoonlijk verhaal. Als kind in Goma spreekt Katangila niet, hij danst. Op achtjarige leeftijd verbergt hij zich in een klein dorp omgeven door natuur om geen kindsoldaat te moeten worden. Op vijftienjarige leeftijd reist hij rond door Congo om zijn droom – activistische danser worden – te realiseren en zijn boodschap te verspreiden. Na een tijd volgt ook Europa, waar hij op andere ellende botst omwille van zijn Congolese afkomst en de moeilijke overlevingssituatie. Katangila beschrijft dans als een toevluchtsoord van twee moeilijke werelden: zijn verleden in Congo en leven in Brussel. Zijn voorstelling wil hij graag opvoeren in ‘een land waarin ik de vrijheid heb gevonden om me uit te drukken, om te ademen’.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: , , ,